Geen oog dicht gedaan in deze ongezellige, oude school omgebouwd tot refuge waarin zelfs vluchtelingen het niet zonder morren zouden nemen dat ze hier in worden ondergebracht. Met zowat 80 pelgrims slapen we in een ruimte die niet groter is dan de kleine zaal van het Patronaat. Johan en Linda moeten dit eens proberen. Een uitdaging voor de Meerse Chiro ?
Om 6.15 uur zijn we dan ook vertrokken. Hier is het om dit uur nog donker. Pas om 6.50 uur komt de zon op. Steeds achter ons ! Langzaam kleurt ze de hemel eerst mauve, dat met mondjesmaat overglijdt naar het roze. Na enkele minuten hult ze de hemel en de "Montes de Leon" in een licht geel-oranje schemerlicht. Na zowat een half uur brandt de zon op onze rug en nek. De Peru-hoed, aangekocht op de Meerse avondmarkt vorig jaar, komt hier goed van pas.
Na de 2 eerste dorpjes, komen we in Castrillo de los Polvazares. De helft van de huizen zijn hier verlaten en grotendeels ingestort. Toch is er een bar de peregrinos. Hier wordt men teruggestuurd naar de vijftiger jaren. Zelfs het "kicker-spel" zou niet misstaan in een antiekhandel. Het koffiemachine is wel nieuw, hoogstwaarschijnlijk aangekocht met de harde euro’s die de pelgrims hier achterlieten. Maar wie mort ? Voor 1 euro krijg je hier een "café americano", en na een inspanning van 10 km wil je zelfs meer betalen !

Het landschap wordt opnieuw een aanrader. Langs de weg staan bloeiende brem- en heidestruiken, geflankeerd door een leger andere kleinere bloempjes en plantjes. Een prima voorgrond om enkele foto´s te nemen met op de achtergrond de bergen waarvan de hoogste toppen zelfs nog enkele sneeuwplekken vertonen. God....hier hou ik meer van dan die eindeloze meseta. Het wandelt hier ook gemakkelijker want ik wil weten wat zich achter de volgende heuvelrug bevindt. En...´t wordt steeds mooier !
Na 6 km van deze pracht te mogen genieten, komen we in El Ganso, waar we zowaar een cowboy-bar aantreffen. De camarero verwelkomt iedereen met "oen wieskie ?". Om 10 uur vindt iedereen dat wel wat vroeg, en opteert liever voor een koffie, een glas Hollands bier of een glaasje Leonese wijn.
Iets voorbij El Ganso ziet men reeds het eindpunt van de dagtocht liggen : Rabanal del Camino. We krijgen een ferm stukje bergop om dit dorp, aan de voet van het "Cruz del Ferro" te bereiken. Er zijn 4 refuges in dit dorp. De eerste laten we aan ons voorbijgaan, en we klimmen nog wat hogerop het dorp in. In Hans´ gids staat een nieuwe herberg vermeld en het loonde echt de moeite om nog een halve km hogerop te trekken.
De uitbater, een oud boertje, zag ooit munt in de duizenden pelgrims die enkele maanden voorbijtrekken. Hij verbouwde zijn hofstede, in 1996, om tot een rustieke refugio met alles erop en eraan. Zelfs een bar. Zelfs een keuken. Alles nieuw. Een aanrader !
Nog 10 dagen. Nog 235 km. Nog 10 dagen...na 72 dagen eenzaamheid. Nog 235 km...na bijna 2000 km pelgrimstocht. Het gaat vlug. Al lijkt mijn vertrek een eeuwigheid geleden. Toch kan ik me de massa vrienden in de kerk nog levendig voorstellen. Al lijken die eenzame dagen een eeuwigheid geleden. Toch voel ik nog eens het gemis van mijn Marieken, van mijn familie en van mijn vrienden. Al leken die eerste km de langste te zijn. Toch doet elke stap nu meer pijn, maar weet ik me getroost doordat die stap, hoe pijnlijk ook, me dichter bij het einddoel brengt. Al lijken die onvergetelijke dagen in Frankrijk reeds geschiedenis. Toch leerde ik uit die geschiedenis hoe schoon mensen voor elkaar kunnen zijn, maar ook hoe hard en onverdraagzaam ze tegenover elkaar kunnen handelen. Al was ik ver van mijn Marieken en miste ik haar warmte, toch raakte ik getroost door die enkele minuten aan de GSM. Al miste ik de vrienden en die goeie Vlaamse pint aan "den toog", toch leerde ik "Heineken" appreciëren samen met nieuwe vrienden.
De camino.....´t is geen lachertje. Hij is hard. Mooi. Meedogenloos. Troostend. Verrijkend. Grensverleggend en grensoverschrijdend. Uitzichtloos ver. Zo nabij. Eenzaamheid. Vrienden. Geluk. Verdriet. Een lach. Een traan. Veel zweet. Een frisse pint. Veel honger. Eindelijk een bocadillo con jamon. Vuile steden. Liefelijke dorpjes.
De camino....je moet hem ooit doen om te begrijpen wat hij voor jou betekent.

Frank