Doordat de bar van de refugio tot 23.00 uur open bleef, kwam er vóór dat uur weinig van terecht om een uiltje te vangen. Enkele Duitsers vonden het nodig om bij de zoveelste pint hun typische "Rheinlandlieder" te moeten uitkelen. Van zingen kon men al lang niet meer spreken. ´s Morgens vonden een stel Italianen om 4.50 uur dat het uur was aangebroken om iedereen wakker te maken.
Om 6.00 uur konden we dus vertrekken voor onze eerste bergtocht na de Pyreneeën. Maar ´t werd een lachertje. We klommen 7 km tot aan Foncebadon waar we niet onze gebruikelijke koffie konden drinken aangezien de cafetaria nog gesloten was. Een half uurtje verder komen we aan het "Cruz del Ferro". Eigenlijk niet veel om het lijf. Maar de berg stenen aan de voet van dit kruis, is gemaakt door de eeuwen heen. Miljoenen pelgrims hebben hier hun van thuis meegebrachte steen achtergelaten. Vader...moeder Paula....uw stenen liggen erbij. Hopelijk doen ze hun werk. Ook de steen die ik meesleurde vanuit Frankrijk ligt nu op die hoop. En vooral....de "Bierbuik-T-shirt", die ik nu reeds 8 weken, ongewassen, aanhad, heb ik aan die paal gehangen. Hij stonk. Vandaar !
Enkele km later komen we in Manjarin aan. Groot is mijn verbazing om een bord te zien met het opschrift "MERE 2000". Mannen van de wielerclub bij Monique : uw bord staat er nog steeds en .... het gaf me na vele weken nog eens een Meers, goed gevoel. Bedankt !
Na een moeilijke afdaling tot in Molinaseca, kunnen we eindelijk onze frisse pint drinken. Aangezien het nog maar 13.00 uur is, besluiten we nog, volgens het roadbook, 6,6 km verder te stappen, naar Ponferrada. Maar opnieuw hebben de paaltjeszetters geen medelijden met oververmoeide pelgrims. We stappen bijna 2 uur, meestal bergaf en aan een snelheid van meer dan 5 km/uur. Dit betekent meteen, na een correctere berekening, dat we vandaag ongeveer 36 km hebben gewandeld. We zijn allen moe. In de refuge krijg ik van de Duitse hospitalera een speciale, rustige kamer omdat ik reeds meer dan 2000 km heb afgelegd. Jean en Hans kunnen hiervan meegenieten. Ik dank mijn oude leerkrachten Duits. Door hen, en ook door mijn hardste studies toen (!), kon ik dit verkrijgen voor mijn twee medepelgrims.
Hier te Ponferrada staat een gedenkteken voor een overleden Finse pelgrim, met als onderschrift : nog 202,5 km tot Santiago.

Frank