De "el Magno" (Spaanse cognac) zorgde bij iedereen voor een trager opstaan. De koffie was bij sommigen echt een noodzaak. Maar hij, el Magno, heeft wel bijgedragen tot de vriendschap.
Nog twee dagen en we zitten in León, en vooral de meseta uit. Het is prima wandelweer. Na zowat 20 km komen we in Sahagun aan, waar aan de kerk de verplichte pelgrimsfoto wordt genomen (zie foto later)en de even belangrijke koffie wordt gedronken.
Na Sahagun volgt een grof grindpad van 11 km. Onze voeten zien af. Op het heetst van de dag bereiken we de refuge in het dorpje Bercianos del Real Camino. Francisco ontvangt ons. Alles is hier "donativo". D.w.z. je betaalt wat je wil.
Ganda Eukemane (een Baskische en 75-jarige hospitalera) doet er alles aan om de pelgrims goed te verzorgen. Wij krijgen zelfs een Baskisch brood en een fles rode wijn voor ons middageten.  Voor ´s avonds staat op het menu : Baskische soep, pasta´s met tomatensaus, enselada mixta, een stuk geitenkaas met rubarbergelei. Alles "donativo" !
Na het avondeten trekt Ganda met ons bovenop de hoogste bodega-heuvel van het dorp. Ze spreekt over de betekenis van de stempel in onze credential : de ondergaande zon die een regenboog van kleuren over dit uitstervend dorp werpt. Uitstervend ! Alle jonge mensen trekken hier weg, naar grootsteden als Leon en Burgos. Alleen ouderen blijven achter. In een dorp waarvan de kerktoren in 1998 is ingestort.
De 24 pelgrims, samen met Ganda, staan op de bodega-berg. De ondergaande zon. De stilte. Uniek. Als apotheose vraagt Ganda in een cirkel te gaan staan en elkaar de hand te geven. Denk aan huis, en aan wie je achterliet, van wie je houdt,... Ik sta naast Ganda. Ze knijpt hard in mijn hand en ik voel haar warmte door me heen stromen. Een mooi, maar tevens moeilijk moment.

Frank