Na een verkwikkende nachtrust en een goed ontbijt zetten we ons in gang voor wat één van de eentonigste tocht zal worden : de meseta, nog erger dan de Franse Landes.
Interessant is wel dat Hans, de Zweed, zich vandaag de uiterlijke tekens van een pelgrim aankocht in El Burgo Ranero : de schelp en een wandelstok. De schelp hangt hij aan de achterzijde van de rugzak. Dat is gemakkelijk. Met zijn "bourdon" heeft hij duidelijk nog wat problemen. De coördinatie tussen de stap en de "swing" van de stok ontbreekt nog. Dus draagt hij hem veelal gewoon in de hand, zonder op de grond te steunen. Nog twee weken heeft Hans om dit te leren. ´k Heb het ook moeten leren, en de gevolgen van dit leerproces zie je goed aan de onderkant van mijn wandelstok. Door er nogal wat tegen te schoppen is hij daar maar half zo dik meer. Ook de zolen van de in Saint-Palais aangekochte Adidas-schoenen zijn na 400 km maar half zo dik meer. Ook mijn persoonlijke liefdesbanden (of m.a.w. de speklaagjes rond de buik) zijn serieus in omvang afgenomen. 

Tegen 14.00 uur komen we bij de refuge aan. Na twee dagen zonder, zien we weer de Brazilianen. Die zijn net zo hartelijk  en speels, als het voetbal dat ze spelen. Een "Fraankjee" en een stevige "abrozzo" ! Da´s Cacao. Ook Haraldo is even luidruchtig en vurig als de Braziliaanse supporters tijdens een wereldbekerfinale. Vrienden zijn het geworden. Misschien niet voor het leven, maar dan zeker voor deze tocht.

Frank