Om 5.00 uur is van een verdere nachtrust geen sprake meer. Vandaag, zondag, ga ik voor het eerst van mijn leven vliegen. En ik moet toegeven dat ik schrik heb. Had Onze-Lieve-Heer gewild dat wij mensen vliegen konden, had Hij ons wel vleugels gegeven, zijn mijn woorden altijd al geweest om niet de lucht in te moeten.

Om 6.15 uur vertrekken we met een taxi richting vlieghaven. Monte de Gozo laten we rechts van ons liggen. Ik kijk nog eens achteruit en met enige triestheid neem ik afscheid van dit wonderlijk land. Spanje en zijn camino : ze hebben mij verbaasd, verrijkt, veranderd.

Als een volleerde vliegtuigtoeriste neemt Marieken mij mee door alle formaliteiten. Inchecken, bagage afgeven, ontbijt nemen in de resto, controle bij de douane, instappen in het vliegtuig en er de juiste zitplaats opzoeken,….en mij kalmeren voor de eerste vlucht. Ze kan een prima hostess zijn.

Om 8.45 uur taxiet de Airbus 320 naar de enige startbaan en enkele ogenblikken later heffen de huilende motoren de stalen vogel de lucht in. Mijn maag krimpt ineen. Mijn hoofd voelt ijl aan. Mijn handen zijn nat van het angstzweet. Een troostende hand rust op mijn dij. Nee…vliegen is echt niets voor mij. Liever in 80 dagen 2000 km stappen, dat 2000 km overbruggen in enkele luttele uren. Nu gaat het richting Madrid waar we na amper 1 uurtje luchtdoop landen. Nog een uurtje later, moet ik opnieuw al mijn moed samenrapen. De vlucht van Madrid naar Brussel zal twee uur duren. Tijdens de eerste vlucht wou ik aan het raampje zitten, maar tijdens deze vlucht laat ik dit privilege aan Marieken. ‘k Heb het eerste uur genoeg (af)gezien !

In de Airbus 319 van Brussels Airlines zitten amper 30 reizigers. De hostesses zijn Vlaams, de piloot is Vlaams. En dat scheelt. Ik word toch iets rustiger. Ik betrouw op de Vlaamse deugdelijkheid van het vliegend personeel. Of heeft het glaasje wijn hiervoor gezorgd ?

Om 12.45 uur maken we een geslaagde landing op de luchthaven van Zaventem. Oef ! Ik voel me als een astronaut die na maandenlang verblijf in de ruimte eindelijk vaste bodem onder zijn voeten voelt. ‘k Ben, na 85 dagen, opnieuw thuis. Bijna !

Op de transportband is mijn in blauwe plastic gepakte rugzak terugvinden niet zo moeilijk. Er zaten geen andere pelgrims of “hikers” op het vliegtuig. Eén rugzak vol herinneringen en…. vuile klederen. Ook de koffer van Marieken bleek op de afspraak. Maar….mijn wandelstok, verplicht af te geven aan de incheck-balie, kwam maar niet te voorschijn. Zou ik hem nu toch kwijtgespeeld hebben ? Zou ik mijn houvast nooit meer terugzien ? Aan twee Brucargo-medewerkers vraagt Marieken waar we meer informatie kunnen krijgen over verloren bagage. Die sturen ons naar de dienst “Bagage buiten proporties”. Reeds van ver zie ik hem staan : mijn bourdon. Mijn geluk kan niet op. Mijn maatje is samen met mij vertrokken, en samen zullen we straks in Mere aankomen. Bij het verlaten van de aankomsthal vind ik het eigenaardig niemand bekend aan te treffen. Zelfs geen broer ! Eigenaardig ! Maar…’k weet dat de KAV-barbecue bezig is.

En omdat ik dat weet, wil ik zo rap mogelijk in Mere zijn. Nu zou ik, na jaren één van de BBQ-bakkers te zijn geweest,  eens rustig kunnen genieten van een saté-tje, een koteletje of een kippenbilletje met een grote portie verse groenten en heerlijke saus. Maar….ik mag niet van ons Marieken. Zij zegt andere plannen te hebben. We gaan eerst iets drinken in de aankomstbar van de luchthaven. Wat denk je ? Een watertje of een trappist ?

Vrienden motards….bedankt. Jullie zijn een zotte bende, maar daar hou ik net van ! Maar op “ne moto” zul je echter niet krijgen. Te gevaarlijk voor mij. Ik kan met die korte benen van me toch niet aan de grond.

Bedankt voor de vieringen die me tot het einde zullen bijblijven als momenten van innerlijk welbehagen, van grote betrokkenheid met de Heer, van immense vreugde, van gelovige dankbaarheid.

Frank