We werden gisteren ontvangen in een refuge die vol wierook hing. Een voorsmaakje van het grote wierookvat in de kathedraal van Santiago ?
Tevens klonk er rustgevende Gregoriaanse muziek uit een walkman. Ideale plaats om na een lange tocht te rusten.
Met  36 pelgrims slapen we in een zaaltje dat wat gelijkt op het Rode-Kruis-zaaltje in de Nieuwstraat. Steeds opnieuw ontmoeten we er dezelfde pelgrims als de voorbije dagen. We worden een familie, die net als de Toearegs van oase naar oase trekken, met kostbare koopwaar in onze rugzak. Kostbare koopwaar ?
Het zijn de gedachten aan thuis. Aan Marieken die ik o zo mis. De gesprekken ´s avonds aan de eettafel met de zonen over hun voorbije schooldag, de mannenpraat aan de toog, de collega´s over sociale en gezondheidsproblemen van onze CM-leden, mijn ouders met hun vrijdagnamiddagbezoek, moeder Paula voor haar grenzeloze bekommernis over ons gezin, de vrienden die ik op donderdagavond mis voor ons spelletje "belotten",....
Maar er zitten niet alleen oude dingen in de rugzak. Ik kreeg nieuwe inzichten in dé mens, leerde nieuwe, tot hiertoe voor mezelf ongekende karaktertrekken kennen, ontmoette de meest arme en vrijgevigste sukkelaar in Frankrijk, geraakte bevriend met andere pelgrims, zag immense landschappen en piepkleine, wondermooie dorpjes, gaf troost aan teneergeslagen mede-pelgrims die het na de eerste week Pyreneeën niet meer zagen zitten,...maar leerde vooral mezelf beter kennen op een manier die alleen mogelijk is door de camino te doen.

Net zoals gisteren kregen we vannacht een flinke portie regen en onweer. Geen nood als dit ´s nachts gebeurt. Zo zijn de ochtenden fris, koel en vol zuurstof. Toen we om 6.00 uur vertrokken was de hemel nog flink bewolkt. Het was wel droog. Na een 4 km krijgen we onze eerste berg "de Mostelares" voorgeschoteld. En ´t is er eentje dat kan tellen, zo vroeg in de ochtend. Jean heeft het moeilijk. Hij is (of was) hartlijder en doet het rustig aan. Ik ben blij bij hem te kunnen blijven. Reeds enkele dagen twijfelt hij eraan Santiago te kunnen bereiken. Elke 500 meter stopt Jean. Ik trek hem na enkele minuten rustpauze, opnieuw op sleeptouw. Samen met Roland en Hans, hebben we afgesproken om "Pappi Jean" naar Santiago te helpen. De vier musketiers zullen samen aankomen !
Op de top van de Mostelares krijgen we een magisch uitzicht over de meseta. Maar ik die dacht een woestijn aan te treffen, kom bedrogen uit. De meseta is dé graanschuur van Spanje. Voorlopig toch. in juli en augustus veranderen deze groene velden, in een oranje-gele woestijnachtige vlakte.
Na de afdaling krijgen we een vlak stuk tot in Boadilla del Camino, waar onze aandacht wordt getrokken door Spaanse gitaarmuziek. In de Casa Rural van het dorp wordt een pelgrimsbeeld ingewijd en we zijn net op tijd voor de obligatoire foto’s. Als we het dorp verlaten kunnen we een foto nemen van een afbeelding die in alle reisgidsen staat : een boer-herder, met ezel en geiten. En ik liep er tussen !
Eenmaal buiten Boadilla lopen we snel langs het "Castilliaans kanaal" dat zorgt voor de waterbevoorrading van de meseta-velden. In de rietkragen zingen honderden karekieten hun gekende lied, en kwaken kikkers er deftig op los. Kilometers in het rond geen huis, geen straat, geen mens, geen hond te bespeuren. Zalige stilte !
Na 25 km komen we in Fromista aan. Deze stad bezit één van de mooiste Romaanse kerken die er langs de camino staan. Uniek stukje architectuur. De gemeentelijke refuge (aan 5,50 euro) is proper en we twijfelen niet. Morgen zijn we ongeveer halfweg op de Camino Francés. Nog 414 km te gaan.

Frank