| Na
een woelige nacht lag ik reeds om 5 uur wakker, en mijn
lieve gastvrouw Kathelijn zou pas om 7 uur het ontbijt
klaarmaken. Mijn linkerschouder doet serieus pijn;
Tijgerbalsem komt al van pas. De kleine teen wordt eveneens
onder handen genomen met Compeed. Zal straks eens naar het
resultaat kijken. De dag begon dus opnieuw met een Schelde-wandeling, maar zij het dan iets meer in de weilanden. De kilometers volgen elkaar op. De wind blaast ijzig. En de zon is meer af- dan aanwezig. Ik zweet nauwelijks. De harde ondergrond (beton of macadam) laat zich voelen. Ik probeer zoveel mogelijk in de graskant te lopen. Er is niet veel om foto's van de maken. De kilometers wegen. Deze middag heb ik enkel de appelflap van zondag opgegeten. Marijke...hij was nog lekker. Water had ik nu wel. 'k Weet nu dat dit zeer belangrijk is. Steeds 's morgens voorzien. 15.30 uur en ik krijg honger. 'k Voel me slap. Ik wandel nu ongeveer 7 uur aan één stuk. Ik word moe. Nog ongeveer 10 kilometer te gaan. De voeten doen pijn. De maag grolt en is niet meer tevreden met druivensuiker en een slok water. Mijn tempo zakt zienderogen. 's Morgens doe ik over een kilometer ongeveer 10 à 11 minuutjes. Nu zijn dit er bij 20. Aan dit tempo duurt het nog zeker 3 uur voor ik Doornik bereik.Ik passeer een bushokje van TEC (de Waalse Lijn). Kijk naar het uurrooster. Pas binnen 45 minuutjes. Ik stap verder. |
|
| Nog twee bushokjes verder. Het
wordt mij teveel. Vermoedelijk nog 7 km te gaan. Ongeveer 2
uur. Dit wordt me teveel. Ik neem de bus naar Doornik. Die
doet er pas 15 minuutjes over. Maar ik heb geen schaamte.
Sint Jacob zal het mij wel vergeven. De tocht is nog lang.
En wordt zeker zwaar. Strak trek ik naar de Auberge de Jeunesse : 13 EUR voor een nacht. Ik blijf dus binnen mijn budget. Hopelijk een goede nachtrust. Tot later. Groeten Frank. Bericht van het Cybercentrum van Doornik, net naast de basiliek. |
|
|
|
Deze avond heb ik mijn eigen getracteerd op een etentje : op
mijn eentje. Bij een man uit Cappadocië, Turkije. Een echt
vriendelijke familie. Aangezien ik bij het begin van mijn
tocht had gezegd dat ik vooral mensen zou fotograferen,
vroeg ik ook aan de vrouw van die man of ik van hem een foto
mocht nemen. En...dat mocht. Maar na de foto kwam heel de
familie bij mij zitten en tracteerden mij nog op een karafje
rode wijn. Ik sprak hen over mijn tocht en over het doel van
die tocht. Zelfs de dochter ten huize kwam aan tafel zitten.
Van een Turks meisje van 20 jaar had ik echt niet verwacht
dat ze niet minder dan 5 talen spreekt : Nederlands, Frans,
Duits, Engels, Turks, Spaans. Dus...ze was voor mij de
ideale gids in deze talen. Op één uur leerde ik meer dan
de voorbije 10 jaar. Mijn Frans zal na twee maanden
Frankrijk doortrekken subliem zijn. |
|
Nu iets anders. Personen die mij dus echt willen contacteren, moeten gebruik maken van dit medium. In elke stad die zichzelf respecteert, zal wel een cybercenter zijn. Ook in de meeste Jeugdherbergen of in biblio's zal ik deze mail.be wel kunnen oproepen. (Stuur uw berichten dus gewoon naar maesfrank@skynet.be!) Broere, ik hoop echt dat deze tocht mij een veel betere man maakt. Hopelijk kan ons vader mijn laatste wens voor de camera waarmaken. Moederlief, ik zal volgende vrijdagnamiddag zeker aan jullie denken. Ik mis die namiddagen met ons vader. Hopelijk kan hij mij in Compostela opwachten. Maar...hij moet er zich zeker niet voor forseren. Bieber, zonder jou zou deze tocht nooit lukken. Ik hou van jou en ik mis je elke dag iets meer. Weet dat er geen uur voorbijgaat of ik denk aan jou. Verder aan iedereen : wees eens echt lief voor elkaar. Het leven is, net als mijn tocht, zwaar, vermoeiend, uitdagend, maar...toch o zo mooi. Maak het elkaar niet moeilijk, maar hou van elkaar. Ultreia. Frank, de pelgrim. |
|
