Ik kon vannacht de slaap maar niet vatten. Was het de warmte ? De grote vermoeidheid ? De nervositeit ? Geen idee. Maar ik zat er niet zo erg mee in. Vanaf mijn stapelbed zie ik in de vallei de lichtjes van de stad Santiago de Compostela branden. En net als in het lied van La Esterella, doen ook deze lichtjes mijn hart wat sneller slaan.  Uren lig ik wakker. De camino passeert mijn gedachten….

Mijn start op 30 maart. De massa vrienden, kennissen en familie in de eucharistieviering. De moeilijke eerste dagen in Frankrijk. De grote-steden-eenzaamheid. De gastvrije ontvangst bij rijke en arme mensen. De eentonige, maar inspiratievolle Landes. De bezoeken van de “motards” van Mere, de “cheffen” van de Kulinaire Kring, en vooral van Marieken, Geert en Anneken. De emotionele aankomst in Saint-Jean-pied-de-Port. De bandensmedende ontmoetingen met andere pelgrims. De vriendschap met Jean, Roland en Hans. Het bittere afscheid van Roland na het overlijden van diens vader. De machtige, betoverende Pyreneeën. De kleine, uitstervende dorpjes als groene oases ingebed langs die eindelooslijkende meseta. De soms ondragelijke hitte. De koelte en de rust, zowel fysisch als psychisch, in sobere Romaanse kerkjes. De overvolle refugio’s met te kleine slaapzalen waarin menig snurkconcert de slaap bijna onmogelijk maakte. De eerste koffie na uren van stapgenot. De eerste frisse pint na aankomst in de albergue. De gesprekken met Alfred, de Amerikaanse psycholoog, over “my little angel Michiel”…

Vandaag staat er maar 6 km op het programma : een zomerse wandeling. Bergaf naar Santiago de Compostela. Omdat we over genoeg tijd beschikken, zullen we het zeer rustig aan doen. Hans en ik zitten buiten te wachten op Pappi Jean. Die neemt, in tegenstelling tot alle andere vorige dagen, het wel zeer rustig op. We praten wat met andere pelgrims. Hoe voelen zij zich ? Wat gaan zij in Santiago doen ? Blijven zij er nog enkele dagen ? Hoe keren zij terug naar hun thuisland ?… Het blijft wachten op Jean. Normaal is hij steeds als eerste klaar met alles : opstaan, eten, wassen, rugzak inpakken. Maar groot is onze verbazing als Jean de refuge buiten stapt. Hij ziet er puik uit : volledige nieuwe kledij. Om deze laatste kilometers te stappen heeft hij bijna 800 km lang een nieuwe lange broek, een frisse polo en nagelnieuwe sokken meegezeuld. Een “ooolaalaaa” klinkt ! Pappi Jean op zijn paasbest.

Vandaag gaan we ons niet opjagen. Voor het ontbijt, met verse croissants en koffie,  nemen we rustig de tijd. Er wordt echter weinig gesproken aan tafel. Iedereen zit starend en dromend voor zich uit te kijken. Wat zouden zij denken ? Aan wie zouden zij denken ?

Iets na 8.30 uur laten we Monte de Gozo achter ons. Al snel lopen we door de voorsteden van Santiago. Het gaat traag. Niet alleen wij voelen niets voor het stevige staptempo als dat van de voorbije weken. Ook alle anderen wandelen trager alsof we bang zijn te snel aan te komen in Santiago. Een Oostenrijks meisje komt naast me wandelen. Ons gesprek handelt over onze tegenstrijdige gevoelens van deze laatste etappe : blij maar eveneens triest.

Het Sint-Jakobspad neemt ons voor een laatste keer in een wijde bocht rond de stad. Via de Rua de San Pedro en de Porta do Camino komen we eindelijk de oude, historische stad binnen. Dan gaat het verder door kleine, smalle straatjes tot we plots aan de achterzijde van de kathedraal aankomen. We lopen verder tot op de Praza do Obradoira, en hier toont de kathedraal zich in al haar bombastische pracht. Het Sint-Jakobsbeeld pronkt temidden van twee Rococotorens.

Aangekomen op dit plein omhelzen we elkaar. We zijn er geraakt. Samen, na bijna 5 weken op de Camino Francés. We kunnen echter niet via de grote trap binnentreden in de kathedraal. De grote trap is afgesloten wegens restauratiewerken die tegen volgend jaar zeker ten einde moeten zijn. 2004 is immers een heilig jaar omdat 25 juli, de feestdag van Sint Jakob, op een zondag valt.

We trekken verder rond de kathedraal en gaan op zoek naar het pelgrimsbureau waar we onze begeerde, maar verdiende “compostellane” kunnen afhalen. De laatste stempel wordt in onze credentiale geplaatst. Onze namen worden in het Latijn toegevoegd aan de klaarliggende compostellane, een A4-papiertje. Maar een papier waar we, denk ik, fier mogen over zijn.

Het is 11.00 uur. Tijd om een hotelletje op te zoeken. Al schreef ik in mijn reisroute te willen slapen in een “parador” (= *****-hotel), toch doe ik het niet om twee redenen. Te duur ! 215 Euro voor één nachtje is me wel wat te veel. Te extravagant ! Deze tocht heeft me geleerd om met veel minder ook tevreden te zijn. De oplossing vinden we in de Rua do Vilar. Een simpel hostal, in het centrum !Dit wordt mijn thuis voor de volgende drie nachten.

Na onze installatie op onze kamer trekken we naar de kathedraal, naar de pelgrimsmis om 12.00 uur. De kathedraal zit en staat propvol. Met pelgrims en toeristen. Deed de aankomst op het

Obradoira-plein me eigenlijk niets, deze viering is dan wel zeer emotioneel. Honderden pelgrims zitten zij aan zij. Honderden pelgrims hebben het moeilijk hun emoties te bedwingen.

Ook ik. Opnieuw flits de hele camino voorbij. Opnieuw wordt de gedachte aan huis de drijfveer van mijn stil verdriet. Waar ik jaren naar heb uitgekeken, waar ik bijna drie maand voor nodig had,…is voorbij. Althans de wandeling is voorbij. Mijn tocht zal verder gaan over een onbekend pad. Hier bestaan geen stafkaarten voor. Deze weg is niet aangegeven met paaltjes of geelblauwe pijlen. Deze camino stap ik niet in eenzaamheid, maar samen met iedereen die ik ken en bemin. Met collega’s, kennissen, vrienden, familie maar vooral met Marieken.

Marieken. Bedankt dat ik deze tocht heb kunnen maken. Bedankt voor je onvoorwaardelijke steun. Bedankt voor de eenzaamheid die me leerde dat leven zonder jou, een leven zonder zon is. Bedankt voor je tomeloze inzet voor de website die fungeerde als een raam waardoor menig bezoeker een kijk kreeg van mijn camino en hun deelgenoot maakte van mijn verdriet, mijn eenzaamheid, mijn blijdschap, mijn dankbaarheid, mijn fierheid,….

Vrienden. Bedankt, nogmaals, voor de aanwezigheid tijdens de eucharistieviering van 30 maart. Ons samenzijn was meermaals een grote steun voor mij. Bedankt voor jullie meeleven. Bedankt voor de honderden emails die vaak mijn enigste band met het thuisfront waren. Bedankt ook voor uw sponsering van het project. 

Frank