`t Was lang geleden dat ik nog eens een vrouw onder mij had, maar gisterenavond is het dan toch gebeurd : ik lag bovenaan in het stapelbed bij Jeannine, de hospitera van de refuge, vandaar....
Gisteren kreeg ik bij het "Acceuil des pelerins" de informatie dat de tocht van vandaag minstens 8 uur in beslag zal nemen. Het is een etappe van 27 km, waarvan er 20 km bergop gaan. De eerste 7 km zijn keihard.
Dus...met deze informatie in het achterhoofd verlaat ik reeds om 6.45 u de refuge. 't Is net licht aan het worden. Velen zijn reeds om 6.00 uur vertrokken, of zelfs nog vroeger. Al snel gaat het ferm de hoogte in, en al even snel vallen de eerste slachtoffers. Natuurlijk zijn dit de pelgrims die vandaag aan hun eerste dag toezijn. Gisteren dus aangekomen met de trein in St.Jean en vandaag reeds een serieuze etappe voor de voeten gegooid krijgen. Eén voor één laat ik ze snel achter mij. Al moet ik ook toegeven dat er echt zeer moeilijke stukken tussen zitten waar ook ik ferm op mijn tanden moet bijten. De hartslag gaat soms tot boven de 200 slagen per minuut. Maar ondertussen heb ik leren doorbijten. Meestal stop ik onderweg nooit om te rusten. Na een rustpauze diende ik mij tijdens de eerste weken steeds weer in gang te trekken. Dit wil ik vermijden. Eenmaal vertrokken, stap ik door tot het eindpunt. Na de klim van 20 km, volgt een steile afdaling, door het bos, naar de adbij van Roncevalles. Deze afdaling is echt lastig, vooral door het gewicht van de rugzak. De "deltaspieren" lijden serieus onder deze afdaling. Om 15.00 uur kom ik uitgeput en met vermoeide dijbeenspieren te Roncevalles aan. Aan de jeugdherberg kom ik in contact met Floris, de postbode-op-rust, de wereldreiziger. Later meer over hem. Er is een boek over te schrijven. Tijdens het "Menu del peregrinos" aan 7 euro maak ik kennis met Helene en Margareth-Ann, een Zuidafrikaanse moeder en dochter. Van de dochter, Mags voor de vrienden, krijg ik later op het terras nog een stevige "hug" na mijn verhaal over mijn sponsortocht.

Frank