| Paters gaan vroeg slapen, en zijn vroeg op ! Om 6.45 u zitten we reeds aan de ontbijttafel. Ontbijt...ook hier gene vetten ! Brood en confituur. | |
| Om
7.30 uur zie ik dan de Pyreneeën vervaarlijk opdoemen. Het is tevens
een hete dag, reeds 19 graden rond 8.00 uur. De nieuwe schoenen doen het
voorlopig goed. Ze knellen nergens en de vering in de hiel is net iets
beter dan de overgebleven millimetertjes op mijn Aldikens, die ik
meezeul in mijn rugzak. Dat sentimenteel gedoe kost me wel twee kilo aan
extra gewicht om mee te dragen op mijn wandeling via de GR 65. Foto: Zicht op de Pyreneeën nabij Ostabat. Wonderlijke vergezichten. |
|
| In
Lacarre, nog zo'n 9 km voor St.Jean, neem ik een rustpauze op een terras
dat uitzicht geeft op een "fronton". Dit is de muur waartegen
men hier in Baskenland "pelota" speelt. De jongerenploeg is
net aan het oefenen, en dit geeft me de kans dit eigenaardige spel te
volgen. Het lijkt een beetje op kaatsen, maar is wel sneller en feller.
Ook een Brits koppel volgt het spel. We raken in gesprek. Zij nemen
straks de ferry in Bilbao, terug naar huis. Ik vertel over mijn tocht en
"the charity" van mijn tocht. Als ik na enige tijd vertrek,
geven ze mij prompt al hun "change", zo wat 8 euro aan munten.
Ik bedank hen en beloof ze te vermelden op de sponsorlijst. Helaas heb
ik geen naam. Na enkele kilometers zie ik in de verte St.Jean, de citadel tenminste, voor me liggen. Ik word er een beetje triestig en melancholisch van. Het eerste deel van de tocht zit er bijna op : bijna 1400 km tot de Spaanse grens. Waar de meeste pelgrims hun tocht beginnen, betekent St.Jean voor mij dat er twee derden opzit. Na 50 dagen van eenzaamheid, van verdriet, van mooie momenten, van fantastische landschappen, van oneindige stilte in de Landes, na het stikkend rumoer in de grote steden, van.... |
|
| Na de klim tot op de citadel, kom ik om 16.00 uur aan bij de refuge voor de pelgrims : bij madame Jeannine, een 73-jarige die me hartelijk ontvangt en me een muntwatertje te drinken geeft. | |
|
|
|
| Later
in de stad ontmoet ik opnieuw de Brit, een politieman. Hij moet spijtig
genoeg een einde aan zijn tocht maken : last van tendinitis in de knie.
Daarna nog wat mondvoorraad gekocht voor morgen. Morgen... mijn
moeilijkste dag ???
Herman Kint, bedankt voor uw berichtje in het gastenboek! Mijn laatste GSM-foto's ! Meerdere volgen binnen een 30-tal dagen. Bid voor mij en alle andere pelgrims. Frank. |
|
Vorig
