Slapen
in L'Arrayade te Dax is complete rust. Rustige eenpersoonskamer in het
oud-seminarie, gelegen in een groot park. Er is tevens een moderne kapel
ter ere van Jean Paul II. Dat zal in 't Vlaams wel onze paus zijn zeker
?
Aangezien deze "refugio" al aan de buitenrand van Dax ligt,
ben ik vrij vlug de stad uit. Na de vlaktes van de Landes, begint het
landschap licht heuvelachtig te worden nabij Saint-Pandelon. De streek
doet een beetje denken aan de Vlaamse Ardennen. De rustdag heeft mij
goed gedaan, want de kilometers vliegen voorbij. Om 11 uur ben ik reeds
in Cagnotte, waar ook een refuge is. Tijd voor een portie suikers onder
de vorm van een flinke Cola. De bazin zegt familie te hebben in Beloeil.
Ze is echt vriendelijk, en weet te zeggen dat vanaf Cagnotte de weg ferm
begint te stijgen. Op de stafkaart zie ik van 40 naar 140 meter. Da's
nog maar een opwarmertje.
Na de eerste serieuze klim daalt de weg naar Peyrehorade en dan zie ik
in een haarspeldbocht de echte kleppers aan de horizon opdoemen . net
een kudde kamelen, zwart en grijs, en uitdagend lachend. Die bulten zijn
een beetje gesluierd door de verdamping. 't Moet hier ondertussen meer
dan 25 graden warm zijn.
Opnieuw hebben de plaatsers van de Santiago-paaltjes geen medelijden. In
een wijde bocht leiden ze me naar de kerk van Peyrehorade. Om de laatste
kilometers te kunnen volmaken, eet ik een ferm stuk vlees met groenten
en gebakken patatjes.
Ik
wandel voorbij een schoenenwinkel, en... stap binnen. Mijn goede
ALDI-schoentjes zijn bijna versleten, de zool tenminste. Aan de hielen
rest er nog amper 2 mm, en onder de voetzool zal het al niet veel meer
zijn. Elk steentje begin ik te gevoelen. De verkoopster, van de enigste
schoenenwinkel in dit stadje, zegt maar over 1 paar wandelschoenen te
beschikken en toont ze mij. Maatje 46 ! Net iets te groot voor een
ventje met maatje 39,5 ! Maar niet lachen hè vrienden, de Aldi`s zijn
een 41 !!! De baas kan me echter verzekeren dat ik in Saint-Palais
(morgen dus) zeker wandelschoenen kan kopen. Er is daar een filiaal van
een grotere zaak uit Saint-Jean-pied-de-Port (overmorgen dus). Maar de
Aldikens doe ik niet weg. Ze hebben mij bijna 1200 km gedragen en ik
hen. Ik laat ze thuis verbronzen !
Om 15.30 uur kom ik bij de gite in Sorde aan. De vriendelijke meneer
Benquit zorgt goed voor mij en zet een eerste rode stempel in mijn
"credentiale". Er is plaats voor 6 pelgrims die over een grote
keuken kunnen beschikken met alles wat ze nodig hebben. Na mijn
installatie bezoek ik de kerk en de abdij uit de 12de eeuw. Spijtig dat
ze ook hier aan restauratie bezig zijn.
Er is hier wel een restaurantje in Sorde, maar helaas voor mij :
gesloten. Het wordt dus vanavond : ravioli met brood en cervelaworst.
Opnieuw heb ik heel het kot voor mij alleen.
Frank |