Donderdag 15 mei 2003: Dax - Sorde-l’Abbaye

Slapen in L'Arrayade te Dax is complete rust. Rustige eenpersoonskamer in het oud-seminarie, gelegen in een groot park. Er is tevens een moderne kapel ter ere van Jean Paul II. Dat zal in 't Vlaams wel onze paus zijn zeker ?
Aangezien deze "refugio" al aan de buitenrand van Dax ligt, ben ik vrij vlug de stad uit. Na de vlaktes van de Landes, begint het landschap licht heuvelachtig te worden nabij Saint-Pandelon. De streek doet een beetje denken aan de Vlaamse Ardennen. De rustdag heeft mij goed gedaan, want de kilometers vliegen voorbij. Om 11 uur ben ik reeds in Cagnotte, waar ook een refuge is. Tijd voor een portie suikers onder de vorm van een flinke Cola. De bazin zegt familie te hebben in Beloeil. Ze is echt vriendelijk, en weet te zeggen dat vanaf Cagnotte de weg ferm begint te stijgen. Op de stafkaart zie ik van 40 naar 140 meter. Da's nog maar een opwarmertje.
Na de eerste serieuze klim daalt de weg naar Peyrehorade en dan zie ik in een haarspeldbocht de echte kleppers aan de horizon opdoemen . net een kudde kamelen, zwart en grijs, en uitdagend lachend. Die bulten zijn een beetje gesluierd door de verdamping. 't Moet hier ondertussen meer dan 25 graden warm zijn.
Opnieuw hebben de plaatsers van de Santiago-paaltjes geen medelijden. In een wijde bocht leiden ze me naar de kerk van Peyrehorade. Om de laatste kilometers te kunnen volmaken, eet ik een ferm stuk vlees met groenten en gebakken patatjes.

Ik wandel voorbij een schoenenwinkel, en... stap binnen. Mijn goede ALDI-schoentjes zijn bijna versleten, de zool tenminste. Aan de hielen rest er nog amper 2 mm, en onder de voetzool zal het al niet veel meer zijn. Elk steentje begin ik te gevoelen. De verkoopster, van de enigste schoenenwinkel in dit stadje, zegt maar over 1 paar wandelschoenen te beschikken en toont ze mij. Maatje 46 ! Net iets te groot voor een ventje met maatje 39,5 ! Maar niet lachen hè vrienden, de Aldi`s zijn een 41 !!! De baas kan me echter verzekeren dat ik in Saint-Palais (morgen dus) zeker wandelschoenen kan kopen. Er is daar een filiaal van een grotere zaak uit Saint-Jean-pied-de-Port (overmorgen dus). Maar de Aldikens doe ik niet weg. Ze hebben mij bijna 1200 km gedragen en ik hen. Ik laat ze thuis verbronzen !
Om 15.30 uur kom ik bij de gite in Sorde aan. De vriendelijke meneer Benquit zorgt goed voor mij en zet een eerste rode stempel in mijn "credentiale". Er is plaats voor 6 pelgrims die over een grote keuken kunnen beschikken met alles wat ze nodig hebben. Na mijn installatie bezoek ik de kerk en de abdij uit de 12de eeuw. Spijtig dat ze ook hier aan restauratie bezig zijn.
Er is hier wel een restaurantje in Sorde, maar helaas voor mij : gesloten. Het wordt dus vanavond : ravioli met brood en cervelaworst.
Opnieuw heb ik heel het kot voor mij alleen.

Frank

Vorig Terug naar dagboek Volgend