´t Werd vandaag een korte etappe, van 18 km. Toch krijgen we in het begin enkele heuveltjes. Zoals de helling naar Balsa, met een klein, bijna onzichtbaar kapelletje. Je denkt bij het passeren dat het een koeienstal is, maar bij nader toezien kan je in een hoek een kaarsje zien branden.
Om 7.00 uur vertrokken we reeds. Het is al warm en klam. We zijn in Gallicië. Groen en vochtig. Mooi.
Veel is op deze dag niet gebeurd. Maar de km-paaltjes staan er. Elke 500 meter. En wat kan een kilometer dan lang duren. Maar geleidelijk aan neemt het aantal af. In Sarria staat op het paaltje 112 km.
Morgen, na een wandelingsken van 75 dagen, duikelt dit aantal onder de 100. Ik hou het zelf niet voor mogelijk. Als morgen hier de Dodentocht van Bornem wordt georganiseerd, ben ik straks thuis....
Nu rest me nog 4 dagen van 25 km. De laatste en vijfde dag wordt een zomerse promenade naar de kathedraal.
Ik krijg schrik. Word met de minuut zenuwachtiger. Ben blij. Ben moe. Ben samen met Jean en Hans. Ben wel alleen. Met mijn verdriet, met mijn geluk, met mijn eenzaamheid. Ik vroeg om eenzaamheid, kreeg het ook, en verafschuw die nu. Maar die eenzaamheid is zo onbetaalbaar verrijkend, openbarend, vernederend, verhelderend, mensonwaardig,... Een keuze die ik niet betreur, maar aan niemand toewens. Eenzaamheid !? Och...ik geniet van menselijke aanwezigheid. Ik hou van mensen.

Hoogstwaarschijnlijk is dit mijn laatste verslag vanaf Spaanse bodem. Sarria is de laatste grote stad vóór ik Santiago de Compostela bereik. De volgende 4 dagen worden meestal kleine dorpjes aangedaan waar zelfs de telefoon nog moet geïnstalleerd worden. Dus...
Ik hoop, samen met Jean en Hans, in de loop van donderdagvoormiddag, 19 juni, de kathedraal te bereiken.
En dan wil ik echt zo vlug mogelijk naar  H U I S !!!!!!!!!

Marieken, Stefaan, Gerrit-Jan, en iedereen...tot binnen een goede week !

Frank.