Zondag 11 mei 2003

Ontbeten met Philippe. Dan volgen opnieuw lange rechte wegen, die stilaan op mijn systeem beginnen te werken. Het eerste uur zijn bossen wel eens leuk, maar na drie dagen ??? In Moustey kom ik een paal tegen waarop te lezen staat : Compostelle 1000 km. En we gaan vooruit ! 'k Was eindelijk content om reeds om 16.00 u in Labouheyre (Laboeira in het Baskisch !) aan te komen. Ik zoek abbé Jean Martin op, want die zou over opvang beschikken. Daar aangekomen stuurt die vent me onbeleefd opnieuw de straat op. Als een vuile hond. Abbé Jean Martin, ge zijt ne z.... !!! Sorry, maar 'k voelde mij als "er was geen plaats meer in de herberg". 't Is zondag en de twee hotels in dit stadje zijn dicht. Ook de restaurants. Op de trappen van de kerk, steek ik een pijp op, en denk aan mogelijke oplossingen. Een man, die rechtover de kerk woont, komt naar me toe. Ik vraag of hij iemand kent, die me onderdak kan geven.
Hijzelf nodigt mij uit naar zijn armtierige woning. Hij kan mij een slaapplaats geven in zijn garage. Een dunne matras op de koude betonvloer en een deken. Jean-Pierre Duffau is steuntrekker. Met 600 EUR moet hij zien rond te komen. Daarvan betaalt hij al 83 EUR voor de huur van één kamertje. Hij zal voor mij ook nog het avondeten klaarmaken. Hij brengt me 5 grote gekookte patatten en een half brood. En een fles water. Ik eet, maar ondertussen zakt mij moreel diep. Een arme man geeft onderdak en eten aan een rijke pelgrim. Een moment om echt nederig en dankbaar te zijn. (*** Meer kan ik hierover voorlopig niet meer schrijven. Deze dag moet echt nog bezinken. Maar ik beloof om hierover veel meer te schrijven.)	Huis van de arme mensen, die me toch onderdak gaven, een matras en zelfs eten. Om zeer nederig en dankbaar te zijn.